حرفهای روزمره

در تنهایی و سکوت خودم آرامشی دارم.بقول خواننده محبوب دلها قمیشی عزیز می گه :سکوتم از رضایت نیست دلم اهل شکایت نیست .شنیدی؟اره هم چنان سکوت کرده ام .گاهی حس می کنم که همه مایک جزیره ایم که اسیریم به نوع های مختلف.. و در این اسیری سرگردانیم.الان در اتاقی هستم بقول خودش دفتر حسابداری.یک اتاق کوچک دورتادور دیوار های کدر و قفسه های اهنی و یک پنجره ای که وقتی باز می شه برات اهنگ سمفونیک بتون را می زنه چون خیلی بهت حس میده اونو محکم می بندی(آخه رو به خیابون ) اره این دفتر درست جایی قرار داره که دو طرف میخوان همو با تیر بزنن ... در همیشه بسته است.درست مثل یک زندان انفرادی.گاهی دلت میخواد از جات بلند بشی قدمی بزنی اما یک قدم تو برابر است به جای اولیه ات.گاهی روی صندلی چرخ دار می شینم و مثل روزگار چرخ می خورم اما همه چیز یک نواخت بر عکس چرخش روزگار از من فقط دو چشم لوچ شده باقی می مونه.باز هم بعض تو خونه نشستن و فکر کردن به گذشته هاست و یک دفعه بخودت میای ای وای نزدیک اومدنشه ...بدو بدو غذا درست کن چایی بزار خودتو درست کن ..در باز می شه در خونه ... بخند تا خستگی به تنش نمونه .شام می خوریم ساعت ۱۱ شب.الان تلویزیون فیلم داره چشماش دوخته شد به تلویزیون ... بلند می شم بعد از این همه تنهایی باز هم تنهایی.مثل اینکه حرف زد:وای دوباره شکایت از کارش و شاگردهاش .و من با یک لبخند و سر تکان دادن حرفهای او را می شنوم ... خانوم چایی بیار .چشم الان .بعد روم و بر می گردونم صدا نمیاد ...گوشم را تیز می کنم .صدای شیر اب و مسواک زدن میاد .الان موقع خوابشه .خانومم نمیای بخوابی من خیلی خستم.شب بخیر تو هم زود بیا ... و این جاست که اشکم سرازیر می شه .... داد می زنه بیا دیگه ... باید برم کنارش تا خوابش ببره بعد از خوابیدنش پا میشم و شروع می کنم به نوشتن .و به خواب می رم و صبح میشه و دوباره همه چی تکرار میشه ....گاهی ما ادمیان تنها خودمونو با نوشتن ارضا می کنیم اما نمی دونم چرا گفتن یا نوشتن خیلی از چیزها سخته بقول دوست خوبم که می گفت گفتن خیلی چیزها سخته و نمیشه به زبون بیاریم.