سلام.تنها هستم .مثل همیشه .نشسته ام چشم براه تا بیاید ... بهم گفته بود که اگه بشه زود میام بریم بیرون قدم بزنیم ... و من خوشحال شدم.می دونی اون دوران منظورم دوران عقدم بود که دوست داشتم بیام سر خونه و زندگی می خواستم فرار کنم از خاطرات و دل بکنم از ان .... اره و یکی این که دلم برای امین می سوخت اخه تنها بود شبها تا دیر وقت کار می کرد خانواده اش می گفتند ببین چون تنهاست این قدر می مونه تو فروشگاه و کار می کنه اخه کسی چشم براهش نیست ... اره فکر می کردم چون تنهاست میتونه تنهایی منو درک کنه ... این بود که اسرار ورزیدم زود عروسی کنم و راهی غربت شوم فکر می کردم دیگه اونجا فقط منو داره پس می تونم یک زندگی به دور از هر گونه استرس و تنهایی را شروع کنم... اما الان غریب به هشت ماهه که اون زودتر از ساعت ۱۲ شب نیومده الان که فکر ش می کنم به خودم می گم اون براش فرقی نکرده با اینکه تو خونه کسی چشم براهشه که بیاد اما بازهم کار کار کار .من نمی گم کار نکنه یا سر غروب در و ببنده و بیاد خونه اما هر چیزی قانون خودش را داره بعدامی گم این جا چی قانون داره و کی طبق قانون زندگی می کنه که من ازش بخوام... نمی دونم چیکار کنم... دلم به حال خودم می سوزه فکر می کنم از ان بدر تولد که اشک ریزان به دنیا امده ام اشک ریزان نیز بمیرم ... پس من کی می تونم سهم زندگی ام را بگیرم.هان سهم زندگی من این بود ... اگه این نیست کجاست ؟تو بهم بگو.بابا یکی پیدا نمیشه جوابمو بده ........امشب تصمیم گرفتم که برای یک مدت طولانی ترکش کنم .... اما اون نبود من را حس نمی کنه تامیاد دیروقته شامی بخوره و بعدا خواب و تمام