همیشه عاشق

میدانم روزی خدا سیل اشکهایم را می بیند می دانم از ورای آسمان ها صدای ناله و ضجه هایم را می شنود.به ناله هایم گوش می دهد همان خدایی که علی را آفرید برای پرستش روزی صدایم را خواهد شنید .خدایی که عشق رابه من داد و او را گرفت و خاطرش را در دل گذاشت تا گه گداری حرفی برای گفتن و بهانه ای برای اشکهایم و دل تنگی هایم داشته باشم ...و اکنون آن جنون فریاد می کشد.من عاشق دیوانه ای بودم و هستم .فقط عشق که این جمله ها را به معشوق فرا میدهد عشق است که روح را لطیف می کند تا با دنیای طبیعت بتوانی سخن بگویی.عشق است که تدریس شاعرانه دارد.فقط عاشقها صدای جیغ گل را هنگام لگد شدن و یا از شاخه جدا شدن می شنوند.عاشقها هستند که رقص برگ را در برابر باد پاییزی پر جلوه و می بینند.عاشقها با ستارگان حرف می زنند و نعره رعد را هراسان می پذیرند.اری من روزی عاشق بودم و عشقی نافرجام اما نمی دانم کدام بهتر است گله نمی کنم چون نمی دانم وصال لذتش بیشتر است یا فراق .....با اینکه زندگی جدیدی را آغاز کردم اما خاطرش را از یاد نمی برم هیچگاه .....او بهترین کس من دوست من و یاور من است .. ما بی صدا خیلی آرام وبی خداحافظی از هم جدا شدیم در افق آنجا که دریا و آسمان به هم پیوست تکه ابری سفید شاهد جدا شدن رگهای ما از یکدیگر به رنگ خون درآمد.و هر چه بر سر ان ابر شناور فریاد کشیدم او را به من برگردان فایده ای نداشت چون من عهد با کس دیگری بستم رفتم چون خسته بودم و مطمئن ناراضی نیستم چون هنوز دوستش دارم و او سهمی از زندگی من است ....